Powiedzmy że opis.

Szkoła. Trzy szatnie zwane „rozbieralniami” –dwuznaczna nazwa, wiem, ale rzeczywiście trafna. W tej szatni nie było czegoś takiego, jak wstyd (chłopcy i dziewczyny mieli osobne rozbieralnie). Znam je tylko od strony dziewczyn.

 Rozumiem, że ładne figury, długie nogi itp.

Ale dla mnie osobiście było to obrzydliwe, gdy starsza koleżanka całkowicie nago, bez poczucia wstydu spacerowała sobie po szatni. Te dziewczyny potrafiły całkiem nagie ogłaszać komunikat do wszystkich zgromadzonych tam osób.

Sal baletowych jest 6, są mniejsze i większe, każda ma fortepian oraz stolik ze sprzętem na płyty.

W sklepiku pracuje pani, nazywana przez wszystkich „ciocią”. 

Były również ciocie w stołówce szkolnej. Ale te to dopiero wredne stare panny. Stare na pewno, bo wypadają im włosy i można je znaleźć w papce podobnej może nie kolorem ale konsystencją do ziemniaków. Mogę się w sumie mylić, nikt tego i tak nie je.

Wejścia do szkoły pilnuje wujek, otwiera drzwi przyciskiem i takie tam ma roboty, nie wymagające myślenia, bo i tak w ogóle nie ogarnia, co robi. Jest ich dwóch, ale są nie zastąpieni mimo ich niewielkiej roli.

Dalej jest sekretariat, w którym jest taka jedna Pani, której pracą jest siedzenie i picie kawy, a poniekąd otwieranie drzwi do magazynu. Nie można od niej zbyt dużo wymagać, a do magazynu trzeba ją zaciągać siłą i ogółem trudno ją złapać, gdyż zazwyczaj jest w banku. Codziennie jest w banku, często i długo. Bije wszelkie rekordy ilości zjedzonych słodyczy. Nigdzie nie ma więcej słodyczy niż w sekretariacie szkolnym. Sam dyrektor ma niesamowitą słabość do nich, co nie jest żadną nowością dla uczniów.
Bardzo często mówili o kryzysie, że nie ma pieniędzy na kostiumy, remonty, pointy dla konkursantek ani na podstawowe leki do gabinetu lekarskiego. Tak więc wtedy męczyły mnie pytania... Po co ona tak biega do tego banku? I skąd mają pieniądze na codziennie przyjemności?